Μενω στα νοτεια προαστεια και ειναι αθλος για να καταφερει καποιος να με τραβολογησει στο κεντρο της Αθηνας ,ποσο μαλλον οταν προκειται για το Σαββατο το βραδυ..Παρολα αυτα καποια παρεα με καταφερε τελικα αλλα επειδη θα ειχαμε αλλες αφετηριες δωσαμε ραντεβου στην Σοφοκλεους ωστε να παμε ολοι μαζι στο μπαρακι..Φυσικα πηρα ταξι κατι το οποιο με κανει να φρικαρω καθως δε μπορω να ακουω Ερα σπορ ουτε Καζαντζιδη μεσα σε ενα συννεφο Οld Spice,τσιγαρου,κομπολογιου..Για να μην σκεφτομαι λοιπον επικεντρωθηκα στο συναισθημα που μου εβγαζε η βραδυνη Αθηνα.Φωτεινη και καθαρη σε καποια σημεια..σκοτεινη και βρωμικη σε αλλα...Υπηρχαν παρεες που περπατουσαν και γελουσαν και υποπτες σκουρες φατσες σε παγκακια..πλατειες.Κοιτουσα τα νεοκλασσικα κτηρια..φωτισμενα και επιβλητικα..και μετα παρατηρουσα το πεζοδρομιο..κακοφτιαγμενο και ραγισμενο.Οι κοπελες απο τις παρεες βυθιζαν τα τακουνια τους μεσα στισ ρωγμες και εκαναν μικρες ακροβατικες κινησεις για να αποφυγουν τυχον ατυχηματα..Κατι που μου συμβαινει συχνα καθως αγαπω τα τακουνια.Φτανοντας στο meeting point ενιωσα ανακουφιση που εφυγα απο το ταξι κινουμενο μπουζουκτζιδικο,και περιμενα την παρεα..Μολις μαζευτηκαμε ολοι αποφασισαμε να παμε σε ενα μπαρακι απο αυτα που ειναι ανακαινισμενες τρυπες με φωτιστικα Ιταλιας,χαλια Μαροκο και cocktails οτι να ναι..Μετα απο δυο ποτα αποφασισα να κατεβω στο μπανιο και μολις ειδα την καθετη σκαλα η οποια ειχε κλιση οπως στους γκρεμους της Λευκαδας για το πορτο κατσικι,νομιζα πως ημουν στο Αmerican gladiators σε διαγωνισμο ισορροπιας.Το μπανιο μολις που χωρουσε εναν ανθρωπο και στον προθαλαμο ακουσα αναφιλητα...περιμενα διακριτικα αλλα ειδα μια κοπελα που εκλαιγε στην αγκαλια μιας φιλης της και ελεγε.."μα πως το εκανε αυτο..?μετα απο τοσα χρονια..""σωπα καλη μου,παμε πανω μας περιμενουν..η ζωη συνεχιζεται.."Ξαφνικα με πλημυρισε μια επιθυμια να μιλησω,να της σταθω..αλλα συντομα η αγια Τερεζα μεσα μου σωπασε και σκεφτηκα πως δεν ειχα καμια δουλεια να ανακατευτω..Περασε απο διπλα μου και με κοιταξε με τα κλαμμενα της ματια..Ανεβαινοντας τις σκαλες ακουγοταν το Dont leave me this way,..i cant survive, i cant stay alive και αναρωτηθηκα πως να ενιωθε η κοπελα...Επιστρεφοντας στο τραπεζι μου, αναψα ενα τσιγαρο και σκεφτηκα πως αυτο το μαγαζι μοιαζει με την πολη.. φωτεινο καθαρο και πολυτελες στο ισογειο..σκοτεινο και θλιβερο στο υπογειο σαν την καρδια της κοπελας......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου