"ο ηρωάς μου"
Μύριζε πάντα old spice k brut είχε αυστηρό ύφος αλλά ήταν πολύ ευαίσθητος άνθρωπος.Όταν τσακωνόμασταν χτυπούσε το χέρι του στο τραπέζι και σου κοβόταν η ανάσα.Γελούσε δυνατά και είχε πάντα το αλάνθαστο.Μπορούσε να ρίχνει καντήλια σε μια καρέκλα που δεν έμπαινε στη θέση της και ταυτόχρονα να μουτζώνει.Ήταν πάντα large στις ταβέρνες και ενώ έβριζε τα μακαρόνια όταν βγαίναμε παράγγελνε πάντα "μια ωραία λαχταριστή μακαρονάδα" και έκανε έξαλλη τη μαμά..
Είχε τα δικά του αστεία που μόνο εμείς καταλαβαίναμε και δεν δίσταζε να γελάει μόνος του ακόμη και όταν οδηγούσε βρίζοντας και μουτζώνοντας .Αγαπούσε με το δικό του τρόπο τα πάντα..Το χωριό του,την Κρήτη και κάθετι που θύμιζε πατρίδα.Δάκρυζε πάντα στον εθνικό ύμνο ακόμη και σε άσχετες φάσεις και κάπνιζε μόνο όταν ήταν στεναχωρημένος.Είχε μαγικά χέρια και μαστόρευε τα πάντα με την υπεροχή του ξερόλα και ακόμη και όταν κατι ήταν ετοιμόρροπο έβαζε τα χέρια στην μέση και έλεγε "και τι ξέρετε εσείς απο μαστορέματα?"και έβλεπες πως τα μάτια του γελούσαν.Εμένα πάντα με έλεγε "καλός καλός ο χοίρος μας μα βγήκε χαλαζάρης" δηλαδή πως αν και είχα τα εφόδια ήμουν πάντα επαναστάτρια και δεν άκουγα..¨Οταν αρρώστησε πάτησα φρένα..δεν ήθελα με τίποτα να δώ το μπαμπά μου και να δεχτώ πως ο ηρωάς μου δεν ήταν καλά.Γύρναγα την πλάτη μου και θύμωνα που δεν μπορούσα να τον κάνω να μας θυμηθεί.Μόνο με μουσική θυμόταν τα πάντα ακόμη και τα λόγια απο πανδύσκολα κρητικά τραγούδια.Θυμάμαι την μέση μου να ιδρώνει και να πονάει στη καρέκλα του νοσοκομείου και εγώ με αστείες φωνές να του λέω τα αστεία μας καθώς τον τάιζα απο το σωληνάκι που περνάει στη μύτη.Ο μπαμπάς μου με τα πλούσια του μαλλιά είχε γίνει ένας τοσο δα γεράκος..και εγώ έβρισκα μέσα μου την δύναμη να μπορώ να σηκώνω το κορμί του για να του αλλάξω μπλουζάκι..έκλαιγα σιωπηλά καπνίζοντας στο παρκάκι απέναντι απο το νοσοκομείο και κάθε λεπτό φαινόταν αιώνας..Μετά απο 9 μήνες νοσηλείας το τελευταίο βράδυ ήμουν δίπλα του και του κρατούσα το χέρι και είδα τα μάτια του να έχουν μια φοβερή ένταση..ήξερα εκείνο το βράδυ πως έκλεισε ο κύκλος μας και πως το σύμπαν τον ήθελε κοντά του.Την επόμενη μέρα ετοιμαστήκαμε να πάμε στον μπαμπά μας..Το τηλέφωνο χτύπησε στις δέκα να μας πει πως "έφυγε"..Το ξερα πως είχα την τιμή να μαι η τελευταία φάτσα που είδε.."η γλωσσού του"..Μπαμπά μου να ξέρεις πως σε ευχαριστώ που με έμαθες να μην φοβάμαι,να γελάω,να θυμώνω και που μου έδωσες την ευκαιρία ταπεινά να σου προσφέρω όταν εσύ δεν μπορούσες την όρεξη για ζωή.Όπως εσύ με κράτησες αγκαλιά μωρό,εγώ σε κράτησα στα χέρια μου όταν αρρώστησες και σου μάθαινα εγώ τραγούδια. Οπως με τάισες μωράκι σε τάισα εγώ,'όπως μου έδειξες τα λουλούδια σου έδειξα εγώ απο το παράθυρο του νοσοκομείου την άνοιξη.Ήταν τιμή μου που σε είχα μπαμπά και θα σε θυμάμαι πάντα όχι άρρωστο αλλά γελαστό και ευτυχισμένο στο χωριό σου Πάσχα.. γλεντώντας και χορεύοντας..
Μύριζε πάντα old spice k brut είχε αυστηρό ύφος αλλά ήταν πολύ ευαίσθητος άνθρωπος.Όταν τσακωνόμασταν χτυπούσε το χέρι του στο τραπέζι και σου κοβόταν η ανάσα.Γελούσε δυνατά και είχε πάντα το αλάνθαστο.Μπορούσε να ρίχνει καντήλια σε μια καρέκλα που δεν έμπαινε στη θέση της και ταυτόχρονα να μουτζώνει.Ήταν πάντα large στις ταβέρνες και ενώ έβριζε τα μακαρόνια όταν βγαίναμε παράγγελνε πάντα "μια ωραία λαχταριστή μακαρονάδα" και έκανε έξαλλη τη μαμά..
Είχε τα δικά του αστεία που μόνο εμείς καταλαβαίναμε και δεν δίσταζε να γελάει μόνος του ακόμη και όταν οδηγούσε βρίζοντας και μουτζώνοντας .Αγαπούσε με το δικό του τρόπο τα πάντα..Το χωριό του,την Κρήτη και κάθετι που θύμιζε πατρίδα.Δάκρυζε πάντα στον εθνικό ύμνο ακόμη και σε άσχετες φάσεις και κάπνιζε μόνο όταν ήταν στεναχωρημένος.Είχε μαγικά χέρια και μαστόρευε τα πάντα με την υπεροχή του ξερόλα και ακόμη και όταν κατι ήταν ετοιμόρροπο έβαζε τα χέρια στην μέση και έλεγε "και τι ξέρετε εσείς απο μαστορέματα?"και έβλεπες πως τα μάτια του γελούσαν.Εμένα πάντα με έλεγε "καλός καλός ο χοίρος μας μα βγήκε χαλαζάρης" δηλαδή πως αν και είχα τα εφόδια ήμουν πάντα επαναστάτρια και δεν άκουγα..¨Οταν αρρώστησε πάτησα φρένα..δεν ήθελα με τίποτα να δώ το μπαμπά μου και να δεχτώ πως ο ηρωάς μου δεν ήταν καλά.Γύρναγα την πλάτη μου και θύμωνα που δεν μπορούσα να τον κάνω να μας θυμηθεί.Μόνο με μουσική θυμόταν τα πάντα ακόμη και τα λόγια απο πανδύσκολα κρητικά τραγούδια.Θυμάμαι την μέση μου να ιδρώνει και να πονάει στη καρέκλα του νοσοκομείου και εγώ με αστείες φωνές να του λέω τα αστεία μας καθώς τον τάιζα απο το σωληνάκι που περνάει στη μύτη.Ο μπαμπάς μου με τα πλούσια του μαλλιά είχε γίνει ένας τοσο δα γεράκος..και εγώ έβρισκα μέσα μου την δύναμη να μπορώ να σηκώνω το κορμί του για να του αλλάξω μπλουζάκι..έκλαιγα σιωπηλά καπνίζοντας στο παρκάκι απέναντι απο το νοσοκομείο και κάθε λεπτό φαινόταν αιώνας..Μετά απο 9 μήνες νοσηλείας το τελευταίο βράδυ ήμουν δίπλα του και του κρατούσα το χέρι και είδα τα μάτια του να έχουν μια φοβερή ένταση..ήξερα εκείνο το βράδυ πως έκλεισε ο κύκλος μας και πως το σύμπαν τον ήθελε κοντά του.Την επόμενη μέρα ετοιμαστήκαμε να πάμε στον μπαμπά μας..Το τηλέφωνο χτύπησε στις δέκα να μας πει πως "έφυγε"..Το ξερα πως είχα την τιμή να μαι η τελευταία φάτσα που είδε.."η γλωσσού του"..Μπαμπά μου να ξέρεις πως σε ευχαριστώ που με έμαθες να μην φοβάμαι,να γελάω,να θυμώνω και που μου έδωσες την ευκαιρία ταπεινά να σου προσφέρω όταν εσύ δεν μπορούσες την όρεξη για ζωή.Όπως εσύ με κράτησες αγκαλιά μωρό,εγώ σε κράτησα στα χέρια μου όταν αρρώστησες και σου μάθαινα εγώ τραγούδια. Οπως με τάισες μωράκι σε τάισα εγώ,'όπως μου έδειξες τα λουλούδια σου έδειξα εγώ απο το παράθυρο του νοσοκομείου την άνοιξη.Ήταν τιμή μου που σε είχα μπαμπά και θα σε θυμάμαι πάντα όχι άρρωστο αλλά γελαστό και ευτυχισμένο στο χωριό σου Πάσχα.. γλεντώντας και χορεύοντας..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου